„Trauma szokuje mózg, ogłusza umysł i zamraża ciało. Przytłacza swoje ofiary i wrzuca w bezmiar grozy, bezradności i rozpaczy.”

Tytułowe Krwiaty to ucieleśnienia uświadomionych lub nieuświadomionych ran psychicznych kobiet powstałych na skutek naruszenia nietykalności cielesnej (przemoc fizyczna, molestowanie seksualne itp.) - obrazy nieuzdrowionych traum.

W październiku 2020 roku zaprosiłam do współpracy pięć kobiet, szóstą byłam ja – będąc jednocześnie autorką projektu i uczestniczką. Przez trzy miesiące byłyśmy w mailowym i osobistym kontakcie. Kobiety z dużą otwartością i szczerością odpowiadały na moje niewygodne pytania, odsłaniały swoje bolesne kawałki ukrywane przed światem, a czasem, przez całe lata, przed samymi sobą. W trakcie trwania procesu ujawniło się wiele dojmujących emocji, przykrych wspomnień i niewygodnych słów, które ucieleśniły się w postaci moich obrazów. Kontaktując się z kobietami, ich doświadczeniami i energią zyskiwałam dostęp do wizualnego zapisu uwewnętrznionej historii. Nie wymyśliłam tych obrazów - same do mnie przyszły. Niektóre od razu, na inne musiałam trochę poczekać.

Zwieńczeniem projektu były nie tylko stworzone przeze mnie (przez nas) prace, ale mniej lub bardziej dosłowne zapisy naszych historii. Jeszcze nie tak dawno temu uważałam, że żetak emocjonalna i poruszająca sztuka nie potrzebuje komentarza, bo mówi sama za siebie – wręcz krzyczy, ale obecnie jestem innego zdania: dosłowność ma tu swoje uzasadnienie. Fizyczna i psychiczna przemoc oraz innego rodzaju nadużycia są wystarczająco gęsto spowite tajemnicą utkaną z poczucia winy i wstydu, nie potrzebują więcej niedopowiedzeń. Wprost przeciwnie – pierwszym krokiem do uzdrowienia wewnętrznej rany jest jej zauważenie i nazwanie. Większość traum – zwłaszcza tych z okresu dzieciństwa, ulega wyparciu pozostawiając ofiarę z trudnymi następstwami, które pozbawione kontekstu zaczynają żyć własnym życiem, nierzadko zamieniając egzystencję w pasmo bólu i cierpienia.

Trauma jest chorobą – uleczalną, ale niediagnozowaną i nieleczoną.

To reakcja na sytuację, którą ciało i psychika odbierają jako zagrażające życiu lub zbyt przytłaczające; wydarzenie nagłe, szokujące, przeżywane w samotności. Trauma powstaje w momencie, gdy bodziec okazuje się zbyt silny w stosunku do możliwości adaptacyjnych układu nerwowego. Następuje swego rodzaju nadwyrężenie, które upośledza jego naturalną zdolność do samoregulacji. W efekcie zaczynają pojawiaćsi ę rozmaite objawy – często pozornie ze sobą niezwiązane, począwszy że od subtelnych „poczuć” i małych dyskomfortów psychicznych poprzez napięcia, bóle, problemy relacyjne, ażpo poważne choroby i uciążliwe życiowe schematy.

Trauma to zerwanie więzi między ciałem (odczuciami i emocjami) a umysłem i duchem, utrata więzi z samym sobą. Utrata trudna do rozpoznania, bo nie następuje od razu. Drobne, niedostrzegalne zmiany rozciągnięte w czasie; poczucie, że coś jest nie tak, ale nie wiadomo co – kawałek po kawałku okradające z zaufania do siebie, podważające samoocenę, ograniczające odczuwanie szczęścia oraz więzi z życiem.

Zapraszając kobiety do projektu nie próbowałam stawiać się w roli terapeutki próbującej uzdrowić zadawnione rany. Moją intencją było wydobycie ich na powierzchnię, nadanie kształtu i koloru; ucieleśnienie uwewnętrznionego bólu, by dało się go dotknąć. Leczenie traumy to proces wieloetapowy i wielopoziomowy. Umysł potrzebuje obrazów i opowieści, ciało uwolnienia potężnej, uwięzionej na skutek szoku energii, a dusza uznania, zaakceptowania i ukojenia krzywd. Głęboko wierzę, że każdy, nawet najmniejszy krok na drodze do uzdrowienia jest również krokiem do zmiany wewnętrznego paradygmatu – z roli ofiary, w którą siłą i przemocą zostałyśmy wepchnięte, do pozycji kobiety odzyskującej własne ciało, mówiącej o swoim bólu, opatrującej rany i oddającej wstyd i poczucie winy sprawcom.

Ufam, że praca, którą wspólnie wykonałyśmy przyczyni się do poszerzania świadomości na temat traumy, która aktualnie jest najbardziej lekceważoną, pomijaną i negowaną przyczyną ludzkiego cierpienia.